Filharmonia w Łodzi

Projekt konkursowy : lipiec 1998 r.

II nagroda w ogólnopolskim konkursie SARP w 1998 r.
Wyróżnienie honorowe SARP w konkursie Projekt Roku 1998 r.

Odział Kraków.

Autorzy: dr inż. arch. Marek Kozień, dr inż. arch. Magdalena Kozień-Woźniak, mgr inż. arch. Katarzyna Kozień-Kornecka , mgr inż. arch. Jan Rączy .
Współpraca: mgr inż. arch. Marcin Pawłowski.

Powierzchnia użytkowa: ok. 11 000 m ².

Lokalizacja obiektu Filharmonii w Łodzi przy ul. Narutowicza to miejsce wyjątkowe. Położone w samym centrum miasta posiada długą i bogatą historię, wpisaną na trwałe w świadomość jego mieszkańców. Wymagało ono starannego i wyważonego układu przestrzennego, który, nie niszcząc pozostałości pierwotnego układu kompozycyjnego, wpisuje się w charakter i skalę zabudowy.

Autorzy uznali za istotny element wartości miejsca nie tylko ciągłość funkcji, ale również przestrzenny układ pierwotnej sali z bogatą elewacją frontową. Dokonano próby rekonstrukcji historycznej elewacji zewnętrznej budynku sali koncertowej wraz z adaptacją jego części frontowej do nowych potrzeb. Ten pozostawiony fragment istniejącej zabudowy to ślad przeszłości. Adaptacja sali - zmiana jej funkcji na przestrzeń westibulu i foyer to powiązanie historii ze współczesnością.

Układ przestrzenny generują wywinięte płaszczyzny dachowe, które, spływając ku elewacji czołowej, tworzą zwartą i jednorodną formę. Patynowana w zielonym kolorze blacha miedziana dachów w połączeniu ze szkłem i stalą części nowej elewacji oraz bogatym detalem zrekonstruowanej elewacji XIX-wiecznej daje grę barw, światła i cienia, materiałów i faktur. Forma przeradza się w złożony układ, zbiór współzależności, zestawień, deformacji. Z układu wydobywa się obiekt zrekonstruowanej części frontowej dawnej sali koncertowej przejmujący funkcje reprezentacyjne nowej filharmonii. Zespolony jest on z nowymi traktami pomieszczeń od strony oficyny, salą kameralną, garderobami i salami prób. Odrywa się od niego zawieszony zespół pomieszczeń nowej sali koncertowej z kuluarami i zapleczem. Łączą się one jedynie pomostami kuluarów oraz świetlikiem w płaszczyźnie dachowej. Pod obiektem sali wytworzona zostaje przestrzeń placu przedwejściowego, ograniczona linią słupów konstrukcyjnych od strony wschodniej oraz odchyloną ścianą zespołu wejściowego do filharmonii i pasażem sklepowym od zachodu.

Serce filharmonii - dwupoziomowa sala zostaje ujęta trzema elementami. Dwa z nich to ściany boczne ustawione pionowo w obrębie widowni i odchylone w kierunku wnęki organowej w strefie estrady. Trzeci element to sufit utworzony w oparciu o poglądową graficzną analizę propagacji dźwięku jako falująca w kierunku podłużnej osi sali wstęga. Na tę obudowę nałożona zostaje kaseta zamknięcia wnęki organowej oraz dwie płaszczyzny boczne, ujmujące salę i frontową część estrady, odmiennie potraktowane materiałowo, fakturowo i kolorystycznie.