Muzeum Sztuki Współczesnej we Wrocławiu

Projekt konkursowy wrzesień 2008 r.

Autorzy: dr inż. arch. Marek Kozień, dr inż. arch. Magdalena Kozień-Woźniak, mgr inż. arch. Katarzyna Kozień-Kornecka.
Współpraca: arch. arch. Małgorzata Szewczyk, Michał Rączka, Magdalena Habrat Rączka, Michał Kornacki, Joanna Filipek, Jakub Kornecki, Beata Tokarska, Marcin Gierbienis.

Inwestor: Gmina Miejska- Urząd Miejski Wrocław.

Powierzchnia użytkowa: 16 790 50 m ².
Sala konferencyjna-audytoryjna: 250 miejsc.
Sala Klubu Multimedialnego: 200 miejsc.

Muzeum sztuki współczesnej powinno stanowić miejsce dla szeregu stref aktywności różnych grup uczestnictwa i mieć charakter przestrzeni przyjaznej, otwartej, elastycznej i integrującej przestrzenie zamknięte z otaczającą obiekt przestrzenią miasta.

Lokalizacja nowego obiektu Muzeum Sztuki Współczesnej pozwala na poszukiwanie rozwiązań zmierzających do stworzenia współdziałającego zespołu obiektów muzealnych powiązanych ze sobą wspaniałym założeniem zieleni parkowej. Wzajemne więzi różnorodnych programowo muzeów oraz towarzyszących im wystaw plenerowych i parku stworzą niewątpliwie nową jakość i wywołają relacje pomiędzy widzami i obiektami muzealnymi oraz pomiędzy obiektami i ich otoczeniem.

Narzucająca się konieczność włączenia otwartych terenów parku w zasięg oddziaływania obiektów muzealnych stała się powodem do poszukiwań wspólnego dla nich elementu kompozycyjno-programowego, który powinien się stać jedną z głównych atrakcji terenu parkowych. Elementem tym jest Aleja Informacji Multimedialnej poprowadzona od ul. Jana Ewangelisty Purkyniego w kierunku południowym zgodnym z linią zabudowy ul. Andrzeja Frycza Modrzewskiego (w jego części północnej) kończąca się na przecięciu z kierunkiem wyznaczonym przez linie zabudowy Muzeum Architektury i kierunkiem alei parkowej wzdłuż al. J. Słowackiego.

Podstawowym założeniem dla lokalizacji MSW jest wykształcenie placu przedwejściowego od strony ul. Jana Kapistrana. Jest to plac z szerokim otwarciem w strefę parteru obiektu: forum i sali ekspozycji zmiennych oraz z zadaszeniem wyznaczającym historyczne kierunki przebiegu zabudowy kwartału (podkreślone dodatkowo przeszklonym i podświetlanym "rozcięciem" nawierzchni placu oraz zróżnicowaniem materiałowym). Ma on charakter otwartej w kierunku bryły kościoła loggii miejskiej, generującej różne rodzaje aktywności: wystawy, spektakle, spotkania, mieszczącej również elementy zewnętrzne kawiarni i restauracji muzealnej.

Obiekt to kompozycja dwóch "niezależnych" form przestrzennych, z których jedna poprzez jej zamierzoną deformację przekrywa w znacznej części plac przedwejściowy w rejonie ul. Jana Kapistrana. Obie bryły (poprzez przyjęte rozwiązania konstrukcyjne) zostały na znacznej powierzchni wyniesione w poziomie otaczającego placu stwarzając wrażenie ich zawieszenia nad rozległą i ogólnie dostępną przestrzenią miejską. Efekt ten jest dodatkowo podbudowany zagłębieniem w poziomie terenu wzdłuż elewacji od strony ul. Frycza-Modrzewskiego, które pozwala na wzrokową penetrację przestrzeni podziemnej muzeum. W rozcięciu formy poprowadzono komunikację pionową łączącą poziomy ekspozycji stałej (na I piętrze) oraz ekspozycji w salach wielofunkcyjnych stanowiących zespół z salą audytoryjną oraz salą studyjną klubu multimedialnego. Główne wejście do MSW od strony zadaszonego placu przed fasadą boczna kościoła oo. Bernardynów (MA) wpływa w przestrzeń forum muzealnego i wystaw w strefie wejściowej. Z forum mieszczącego informację z kasami oraz księgarnię muzeum prowadzi przejście do strefy gastronomii ( kawiarnia i restauracja) oraz wejścia na górny i dolny poziom ekspozycji i zespołu sal wielofunkcyjnych i widowiskowych. Poziomy górne (biblioteka, zewnętrzna ekspozycja dachowa) dostępna jest klatkami i windami zarówno z poziomu forum jak i poziomu szatni z zespołami sanitarnymi zlokalizowanymi na poziomie pośrednim pomiędzy forum a zespołem sal wielofunkcyjnych.

Sala konferencyjna-audytoryjna o pojemności 250 widzów oparta jest o ideę szerokiego zakresu przekształceń przestrzeni umożliwiając elastyczne dostosowanie do wymaganych funkcji jak koncerty, prezentacje teatralne i konferencje. Umożliwia podział przestrzeni w formach od płaskiej podłogi widowni i sceny do uzyskania różnych ustawień segmentów widowni parteru.

Foyer – stanowi przestrzeń za ścianą tylną sali w poziomie sceny i sal wielofunkcyjnych umożliwiając powiązanie sali z poziomem szatniowym oraz forum muzealnym w poziomie placu. Konstrukcja obiektu oraz układ pomieszczeń zapewniają ograniczenie poziomu hałasów zewnętrznych oraz przesłuchów pomiędzy pomieszczeniami.

Sala Klubu Multimedialnego o pojemności do 200 osób jest salą o zmiennej relacji widownia-scena. Jej zasada przekształcalności stwarza warunki uzyskania zarówno wolnej przestrzeni o płaskiej podłodze jak i możliwości ukształtowania widowni jednokierunkowej w układzie amfiteatralnym, scenę poprzeczną "en ronde" itp. z możliwością tworzenia widowisk w klasycznym układzie sceny pudełkowej do zupełnie otwartych i zmiennych inscenizacji wymagających indywidualnej lokacji widza i aktora.

Sale wystawowe znajdują się w poziomie parteru, w poziomie - 8,00 jako zespół sal wielofunkcyjnych oraz na poz.+6,00 m jako zespół dwóch sal prezentacji stałej z wydzielona strefą rekreacji dla zwiedzających.

Biblioteka i mediateka jako przestrzeń dwupoziomowa zlokalizowana jest ponad salą wystawową i otwarciem na plac przedwejściowy i zespół klasztorny.

Pomieszczenia dydaktyczne i merytoryczne oraz pomieszczenia administracyjne i Members Club zajmują dwie górne kondygnacje bryły wzdłuż ul. Purkiniego.

Dach posiada wydzielone strefy dostępności :
- strefa prezentacji dzieł sztuki i innych zdarzeń artystycznych
- strefa tarasu widokowego na Odrę
- strefa wydzielonego ogrodu z możliwością wydzielenia dla gości klubu

Elewacja budynku w części nadziemnej zawieszonej wykonana jest w systemie elementów z blachy miedzianej montowanej wg projektowanego dla potrzeb obiektu systemu opartego o układ podziału płaszczyzny elewacji płaskiej z 3 elementów zamkniętych w wymiarach 300 x 40 cm i wykonanych z dwu rodzajów blachy pełnej i perforowanej (siatkowej) .Uzyskane elementy montażowe ( 6 rodzajów) pozwalają na swobodne modelowane płaszczyzn elewacji wynikających z potrzeb funkcjonalnych i technologicznych. W pasach okiennych znajdą się elementy perforowane oraz pola puste zapewniające dostęp światła dziennego.