Świątynia Opatrzności Bożej w Wilanowie
Projekt koncepcyjny-konkursowy; ogólnopolski konkurs SARP maj 2000 r.
Autorzy: dr inż. arch. Marek Kozień, dr inż. arch. Magdalena Kozień-Woźniak, mgr inż. arch. Katarzyna Kozień-Kornecka.
Współpraca: arch. Janusz Pancerz.
Powierzchnia działki: 60 000 m ².
Powierzchnia zabudowy: 15 000 m ².
Powierzchnia użytkowa: 28 935 m ².
Parkingi łącznie: 722 miejsca.
Główne założenia projektu to :
- atmosfera wewnętrznego skupienia miejsca dla modlitwy jako kontaktu z Bogiem
- ascetyczna prostota wyrazu
- kultywacja charakteru architektury sakralnej w duchu architektury związanej silnie z dokonaniami włoskiego renesansu i baroku
- uzyskanie ponadczasowości architektury Świątyni poprzez monumentalną prostotę założenia urbanistycznego i architektonicznego.
- uczynienie światła jednym z najważniejszych elementów kompozycji architektonicznej
- wyraźne wydzielenie Świątyni od pozostałych elementów zabudowy
Układ przestrzenny Świątyni nawiązuje do założeń sakralnych włoskich kościołów centralnych z querinowską zasadą kompozycji wnętrza. Świątynia centralna z dwoma osiami symetrii została rozbudowana wzdłuż osi placu o dwa elementy ją ujmujące. Pierwszy to zadaszony portyk wejściowy stanowiący formalnie odsunięty od planu Świątyni element frontowej elewacji z zawieszonym Krzyżem. Krzyż górujący ponad placem i "unoszący się " ponad Świątynią stanowi nie tylko najważniejszy akcent wysokościowy lecz jest równocześnie znaczącym elementem kompozycji tła dla uroczystości w trakcie nabożeństw przy ołtarzu polowym.
Drugim elementem jest umieszczona za ścianą prezbiterium kaplica Mariacka wraz z pomieszczeniami zakrystii .
W niskim parterze Świątyni umieszczono Sepultorium oraz archiwa i pomieszczenia towarzyszące.
Wnętrze Świątyni stanowi bezpośrednie odniesienie do układu konstrukcyjnego. Słupy wewnętrzne rozmieszczone na ośmioboku podtrzymują siatkę przecinających się łuków opartych na filarach ściennych. Podtrzymują one przekrycie Świątyni z tamburem. Układ żeber przekrycia przebiegający przez konstrukcję tamburu tworzy w jego rysunku prześwietloną siatkę przestrzenną. Tambur wspiera przeszkloną powłokę stanowiącą część powierzchni kulistej w konstrukcji stalowo – metalowej w kolorze patynowanej miedzi.
Prezbiterium ustawione osiowo , z odsuniętą tylną ścianą tłową celem stworzenia układu wielopłaszczyznowego z silnym wyświetleniem światłem odbitym tła dla ołtarza głównego oraz ołtarza Najświętszego Sakramentu .
Zaplecze dla ołtarza polowego wprowadzono do elementu wysuniętego portyku wejściowego od strony zachodniej. W elemencie portyku po stronie wschodniej znajduje się schodowe zejście na plac i do sepultorium.
Budynek parafialno diecezjalny usytuowany został przy południowej granicy działki. Parter w kształcie litery C to pomieszczenia duszpasterskie jak refektarz z zapleczem oraz sale spotkań i kancelaria parafialna. Część mieszkalną wydzielono na 1 i 2 piętrze. Komunikacja wewnętrzna otwarta na zadaszone i wydzielone patio z kontemplacyjnym ogrodem zimowym. II kompleks budowlany.
Instytut Jana Pawła II ustawiony został na poprzecznej osi kompozycyjnej całości założenia i stanowi jej zamknięcie od strony placu. Na poziomie wejściowym znajdują się sale wykładowe z holem rekreacyjnym, szatniowym i bufetami z zapleczem oraz wejścia do sali konferencyjno- widowiskowej( 400 osób) oraz biblioteki i administracji Instytutu.
O ścianę zewnętrzną Instytutu od strony zachodniej tworzącą naturalny układ klasycznej frons scaenae oparto amfiteatr mogący pomieścić blisko 2500 widzów. Dom Rekolekcyjny rozwiązano na identycznej zasadzie kompozycji przestrzennej jak budynek parafialno–diecezjalny.